Burns Shadows Bass

Article in Dutch: deBassist magazine

Het is begin februari, maar het voelt als kerst. Buiten sneeuwt het zachtjes en de koerier belt aan bij De Bassist-vintagekenner Chris Dekker met een enorm pak in zijn handen. Inhoud: de Burns Shadows Bass, een getrouwe replica van de bas van John Rostill, bassist van The Shadows.

Wat ellendig toch dat die testbassen altijd weer terug moeten. Voor mij ligt een enorme zilveren, nepkrokodillenlederen koffer met een Burnslogo. Een beetje kitscherig, maar zo zien de koffers van Burns er al sinds jaar en dag uit. In het dofblauwe pluche ligt de Shadows Bass, gebouwd in een oplage van 500. In het accessoirevakje ligt naast het papierwerk een heel mooi lederen mapje met Burns-opdruk en daarin een halspensleutel. Verder vind ik nog een fantastische smalle lederen Burns-gitaarband met opdruk!

Burns voor de smalle beurs
Enkele jaren geleden introduceerde Burns twee goedkope oriëntaalse bassen: de Marquee, een mengeling van de Shadows Bass en de Burns Jazz, en de Bison. Ze zien eruit als een Burns, maar de Marquee is eigenlijk weinig meer dan een goedkope J-bas met extra halselement. De bassen hadden leuke features als de nulfret, een vijfstandenschakelaar en een push-pullschakelaar voor álle elementconfiguraties. Oasis-bassist Andy Bell speelt op de goedkope Bison, al heeft hij deze gemodificeerd.

Het zal niemand verbazen dat de Marquee niet echt 'handcrafted in London' is. Bij de Shadows Bass is het wat lastiger. Onderdelen komen uit de hele wereld. De body en hals worden in het Verre Oosten gebouwd en de assemblage vindt plaats in Londen. Heb je 3000 pond, dan kun je ook een echte handgebouwde Britse Burns kopen en die helemaal naar eigen wens laten samenstellen qua kleur, elektronica, houtsoorten en halsprofiel.

Rostills Shadows-bas
Het is logisch dat Burns een reissue maakt van de Shadows Bass. De band rondom Hank B. Marvin blijft immers legendarisch. Na de onconventioneel gevormde Bison en Vista Sonic is dit de meest normale Burns. De body heeft wat van een Precision en de lay-out is erg Stratocasterig. Nu liet Marvin zijn gitaar door Burns bouwen als een soort van Strat-plus, en de bas voor zijn bassist John Rostill was daar simpelweg een basversie van. Marvin bezit het originele instrument, waarvan ons testexemplaar een kopie is. De naam van de bebrilde gitarist staat op de kop van de bas; naam en handtekening van bespeler Rostill sieren de achterkant. De bas is wit, de enig leverbare kleur.

Een belangrijk verschil met de originele Shadows Bass is de gebruikte houtsoort. De testbas is la Jazz/Precision van elzenhout, terwijl Burns voor de Shadows-gitaren mahonie of obeche (mahonie-achtig, maar lichter) gebruikte. Over de basvariant is minder bekend, maar het is aannemelijk dat dit hetzelfde was. De iets latere Baldwin Shadows Bass had in ieder geval een body van obeche. Het opvallendste op de body is de ontzettend dikke tortoise slagplaat in drie losse delen. Het bovenste kleine deel lijkt voor de sier, het grote gedeelte bevat de elementen en knoppen, en het andere kleine stukje heeft het logo.

'Burns of London' is er echt ingegraveerd, zoals bij het origineel. Bij de Koreaanse Marquee was het een opdruk op een dun golvend slagplaatje. De brug is bijzonder. Op het eerste gezicht lijkt het een vrij normale string-through-bodybrug, maar schijn bedriegt. Hij bevat namelijk Rez-O-Tubes waarbij de snaren door gestemde buisjes van verschillende lengtes gaan, voor een betere klank en meer sustain. De echte Shadows Bass had een zogenaamde bar bridge: één schuin liggend buisje waar de snaren overheen gingen. Daar kun je anno 2008 niet meer mee aankomen en de moderne brug heeft iets van die van een moderne Strat, maar dan groter.

Mooie details
'Dikke gladde touwen' noemde Ivo Severijns ze onlangs tijdens een baspanel; flatwounds, met andere woorden. De gemonteerde D'Addario Chromes zitten tussen de felle stalen Rotosound-flat-wounds en warmere Thomastik-Infelds in en voelen goed. Ze klinken lekker vintage, zonder bijgeluiden en met genoeg definitie. De snaren gaan over drie gladde, zwarte elementen met Nu-Sonic-opdruk. De body bevat een vijfstandenschakelaar, twee toonknoppen en een mastervolume. Er zit echter nog een geheimpje verborgen. De achterste knop is, net als op de Marquee, een push/pull-schakelaar, zodat alle elementconfiguraties mogelijk zijn, in totaal zeven. Een mooi detail is het chromen rek over het middelste element, dat een handige duimsteun vormt.

De snaren lopen over een mooie palissander toets, met de correcte inleg en dunne frets, naar de aparte scroll-kop. Dit was een idee van Marvin. Hals en kop zijn van esdoorn en beide zijn lekker donkergekleurd, zoals je ook wel bij de Classic Series Fenders ziet. Achter op de kop zitten vier kopie van Nederlandse Van Gent-stemknoppen met de correcte zwarte kunststof grepen. Vergeleken met een echte Burns iets te dof, maar veel mooier dan de standaard moderne knopjes op de Marquee. Ook deze bas heeft de typisch 60's-nulfret, zoals je die Duitse bouwers nog steeds vaak ziet toepassen.

De mensuur is 33,5 inch, anders dan van de mediumscale 32" Marquee. De originele Shadows en Bison waren echter ook longscale. Een laatste detail is de plaat voor de vier halsschroeven. Deze is van kunststof en alle patenten die op deze bas rusten, zijn erop gegraveerd, samen met het driecijferige serienummer: vanwege de gelimiteerde oplage van 0 tot 500. Ik kan er niet over uit: wat is deze bas mooi afgewerkt...

Helder en veelzijdig
Het geluid. De meeste oude Burns-bassen, zoals de Bison en Vista Sonic, hebben laagohmige elementen met trafo's, net als de Les Paul Signature, Triumph/Recording-instrumenten van Gibson. Hierdoor is de sound uniek. De Shadows Bass heeft normale hoogohmige elementen. Gecombineerd met een elzen body en een palissander toets zal dit weinig verbazingwekkend neigen naar een Fender-klank. Vergelijken met een echte Shadows Bass is haast onmogelijk, want daarvan zijn er maar een handvol op de wereld.

De bas klinkt goed, met genoeg laag, voldoende mid, maar weer mooi helder hoog. Dat zou door de Rez-O-Tubes kunnen komen. Het is dus zeker geen zompige '60s-bas. Met de vijfstandenschakelaar naar achteren heb je een lekker felle sound van het brugelement. De volgende positie is brug + midden, dan alleen midden, vervolgens midden + hals en alleen halselement. De laatste twee standen geven een heerlijk vette jaren '60-sound, met toch veel meer definitie dan bijvoorbeeld de eerder geteste Gibson SG Reissue-bas. De push/pull-schakelaar schakelt het brugelement in.

Samen met de voorste middenstand zorgt het ervoor dat je alle elementen hebt ingeschakeld, samen met de voorste stans staan voor én achter aan. Dit geeft dus nog wat meer helderheid aan de volle sound van het voorste element. De elementen zijn mooi in balans, van element switchen gaat dus prima tijdens het spelen en het maakt van de '64 Burns Shadows Bass een veelzijdige bas.

Conclusie
Wat kun je nog meer kopen voor 1400 euro? Bijvoorbeeld een Amerikaanse Fender. Dat krijg je van de Engelsen voor dat geld ook, maar dan met een extra halselement en maar liefst zeven elementstanden. Ze geven je ook een superopvallende, deels handgebouwde bas. Van het uiterlijk moet je natuurlijk houden. Voor de purist is het misschien jammer dat de bas qua hout en brug geen exacte kopie is van de bas van John Rostill. De speler zal dit alleen maar toejuichen en het zal de oude Shadows-fan die eindelijk zo'n bas kan kopen ook niet uitmaken. Objectief gezien is het een extra luxe J-bas met veel meer mogelijkheden en door de aparte elementen en snaren toch een eigen karakter.

Subjectief gezien is het een geweldig mooi afgewerkte, bijzondere bas die je het gevoel geeft een stukje Britse muziek- en gitaarhistorie in handen te hebben. Met 1400 euro in de knip liet ik de fabrieksbassen lekker in de winkel hangen en kocht ik dit gelimiteerde stukje historie. En dan sparen voor een hoornen Hank B. Marvin-bril en een zwart hoogwaterpak. De dansjes heb ik al ingestudeerd.

Back to Articles & Reviews